|
Stanisławów 1910
Z Jagodą
Sandomierz 1943
|
Urodził się 23
listopada 1899 roku
w Stanisławowie. Syn Leona Gyurkovicha
(1865 - 1947) i Jadwigi Gyurkovich z d. Szulisławskiej (1871 - 1943).
Obrońca Lwowa. Absolwent
Politechniki Lwowskiej - magister inżynier architekt /dyplom wydany 27
marca 1926 roku/. Żona: Zofia Gyurkovich z d. Szostakiewicz /1903
- 1982/
- ślub w 1922 roku we Lwowie; dzieci:
Teresa
/1923 - 2004/,
Adam
/1926 - 2019/ i
Jadwiga
Gyurkovich - Kapuścińska /1941 - 2001/.
W latach 1921 - 1926 był asystentem, a następnie projektantem
w Wydziale III Technicznym Magistratu Królewskiego Stołecznego Miasta
Lwowa. Jednocześnie od 1924 do 1930 roku był starszym asystentem, a
potem wykładowcą w Katedrze Budowy Miast Politechniki Lwowskiej.
W
1931 roku założył własne przedsiębiorstwo budowlane we Lwowie. W tym
czasie Ludomił razem z rodziną mieszkał już w zaprojektowanym przez
siebie domu przy
ul. Obwodowej 4.
W 1935 roku przedsiębiorstwo Ludomiła przystąpiło
do realizacji dużego biurowca w centrum Lwowa. Powstawało już pierwsze
piętro, jak okazało się, że budynek pochyla się - przyczyną była
niesolidnie wykonana ekspertyza geologiczna. Ludomił potraktował sprawę
honorowo - sprzedał dom a za uzyskane pieniądze pokrył koszty nowej
ekspertyzy i wyburzenia tego, co już było gotowe. Inwestycję zakończono
ale cała ta sprawa doprowadziła w 1936 roku do bankructwa jego firmy.
W 1937 roku podjął pracę w Fabryce Związków
Azotowych w Mościcach jako kierownik robót budowlanych. W 1938 roku
przeniósł się do Łucka, gdzie objął funkcję kierownika Sekcji
Planowania w Biurze Planowania Regionalnego Urzędu Wojewódzkiego. Pan dr
Janusz Kamocki - etnograf z Krakowa poinformował mnie, że ta posada
dziadka była tylko "przykrywką" a tak naprawdę dziadek wyjechał do Łucka
nadzorować budowę umocnień wojskowych. Po
kilku miesiącach przeniósł się wraz z rodziną do Sandomierza, gdzie
działał w Armii Krajowej pod pseudonimem "Brytan" i jednocześnie
pracował jako architekt powiatowy w Opatowie. W 1945 roku został
mianowany wicedyrektorem Zakładów Ostrowieckich /obecna nazwa - Huta
Ostrowiec/ i pełnomocnikiem PKWN do spraw zabezpieczenia przemysłu
powiatu opatowskiego. W latach 1945 - 1950 był formalnie pracownikiem
Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach i pełnił funkcje: architekta okręgowego
i komisarza odbudowy powiatów: Sandomierz, Opatów, Stopnica-Busko, a
od 1949 do 1950 naczelnika Wydziału Budownictwa. Od 1950 do 1954 roku
pracował jako dyrektor naczelny Państwowego Przedsiębiorstwa
Budownictwa w Sandomierzu, a następnie Zjednoczenia Budownictwa w
Kielcach. W 1954 roku został zastępcą dyrektora ds. technicznych
Kieleckiego Zespołu Budownictwa Przemysłu Drobnego w Kielcach. Po dwóch
latach przeniósł się do Wydziału Budownictwa Urbanistyki i
Architektury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach, gdzie do
1958 roku pracował jako starszy projektant w Pracowni Urbanistycznej. W
latach 1958 - 1968 był dyrektorem CZSBM "Inwestprojekt" w
Kielcach, skąd 15 czerwca 1968 roku przeszedł na emeryturę. W latach
1954 - 1968 był biegłym do spraw budownictwa Sądu Wojewódzkiego w
Kielcach. Od 1968 roku pracował na pół etatu w Biurze Studiów i
Projektów "Miastoprojekt" w Kielcach jako kierownik Zespołu
Sprawdzającego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia
Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Stowarzyszenia
Architektów Polskich. Zmarł 20 lipca 1980 roku, spoczywa na cmentarzu Starym
w Kielcach.
Dorobek zawodowy w latach 1926 - 1939
oraz 1957 - 1977,
ważniejsze projekty na terenie województwa
lwowskiego:
7 zrealizowanych projektów kościołów, 4 budynki
szpitalne, 5 budynków szkolnych, 2 młyny, 2 tartaki, 3 ośrodki zdrowia, 6
budynków mieszkalnych, ogólny plan urbanistyczny miasta Kołomyja, ogólny
plan urbanistyczny miasta Kolbuszowa oraz fragmenty realizacyjne zagospodarowania terenu w miastach: Lwów, Krynica, Stanisławów, Kołomyja
i
Lublin.
Rekonstrukcja arkad i krużganków Kamienicy Królewskiej we Lwowie /1926 -
1929/,
Ołtarz w stylu "Art Déco"
w kościele św. Elżbiety we Lwowie - razem z Józefem
Szostakiewiczem
ważniejsze projekty na terenie woj. świętokrzyskiego i podkarpackiego:
Dwikozy / 1957-1963/,
Brzustów /1958/,
Grzymałków /1958 -1969/ - powtórzenie Łosienia i Morawicy,
Zajezierze /1959/
Łysaków /1959 -1960/, Łosień /1960/,
Malice Kościelne /1965- 1974/,
Daromin /1971 - 1972/,
Morawica /1974 - 1976/ - powtórzenie Łosienia,
Świątniki
/1974 - 1975/, Zarzeczyce /1975 - 1977/,
Mydłów /1977 - 1979/.
Odbudowy kościołów po zniszczeniach wojennych i
rozbudowy: Sandomierz - kościół św. Józefa /1946 - 1947/,
Jeleń
/1959/,
Krępa Kościelna /1959/, Łukawa /1966 - 1967/.
Rodzeństwo Ludomiła:
Sławomir Gyurkovich - zmarł w wieku niemowlęcym
Adam Gyurkovich
(1897 - 1933)
|
.jpg)
ę z pracą Zdzisława,
mieszkali kolejno w: Zagórzu (1923 - 1924), Mikołajowie Drohowyżu (1924
- 1929), Drohobyczu (1929 - 1930) i od 1930 roku w Barszczowicach.
Irena i Zdzisław rozeszli się formalnie w 1934 roku. Od 1933 roku Irena
mieszkała w Sandomierzu, gdzie była
kierownikiem bufetu Resursy Obywatelskiej przy ulicy Opatowskiej.W 1938 roku założyła własną jadłodajnię
w swoim mieszkaniu nad Resursą. W czasie okupacji Niemcy zajęli budynek przy
ulicy Opatowskiej, a babcię wraz z synem przesiedlili do mieszkania przy ulicy
Żeromskiego 1, gdzie do 1949 roku /z małymi przerwami/ prowadziła nadal własną
jadłodajnię. Jarosław Iwaszkiewicz pisał: "Powszechny upadek sztuki
kulinarnej, która tak wysoko u nas stała dawniej na prowincji, estetyka
podania do stołu nawet na oficjalnych bankietach szwankuje mocno i tylko u
kochanej pani Pfeiferowej /błąd JW/ w Sandomierzu /.../
te sprawy przedstawiają się inaczej".
.jpg)
