Od lewej: Zdzisław
i Irena (1919)

1938

18.04.1944

Bronisława z synem 1953

   Urodził się 15 grudnia 1896 roku w Sławsku /powiat skolski (ob.stryjski), województwo stanisławowskie/. Syn Bronisława Pfeiffera (1871 - 1928) i Leontyny Pfeiffer z d. Bucmaniuk (1870 - 1927). Ukończył liceum realne we Lwowie i trzy semestry studiów na Politechnice Lwowskiej. Wstąpił do wojska 1 listopada 1915 roku. W 1916 roku ukończył Szkołę Oficerską w Jügerndorfie, a w 1917 roku kurs saperów w 57. Dywizji Piechoty. 11 Lipca 1917 roku został awansowany na stopień chorążego, a 11 listopada 1917 na stopień podporucznika. Do Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo 2 listopada 1918 roku. Obrońca Lwowa - dowódca odcinka Zamarstynów - ranny 14 maja 1919 roku. Kpt. Czesław Mączyński, naczelny komendant obrony Lwowa pisze: "Zastępca oficera Presz Wł. wyparł nieprzyjaciela z ul. św. Marcina i Zborowskiej. Ponowny atak nieprzyjacielski w tymże kierunku po godzinnej zaciętej walce załamał się, dzięki sprawności i dowództwu ppor. Pfeiffera i niezwykłej odwadze ogniomistrza kar. masz. sierż. Piszka Piotra". Cz. Mączyński, Boje lwowskie, Cz. 1 Oswobodzenie Lwowa (1 - 24 listopada 1918 roku) T II, str. 50 Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Posiadacz wielu odznaczeń, między innymi: Krzyża Obrońców Lwowa i Krzyża Walecznych. 11 lipca 1920 roku w kościele oo. Bernardynów p w. św. Andrzeja we Lwowie poślubił Irenę Julię Nałęcz Ćwiklińską /1902 - 1996/.

List Zdzisława do Ireny z 25 marca 1928


                                                                                        Irena Nałęcz Ćwiklińska i Zdzisław Pfeiffer

Jako porucznik 39. pułku piechoty Legionów w Jarosławiu został przeniesiony do rezerwy w dniu 25 października 1921 roku. Po odejściu z wojska pracował jako urzędnik w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we Lwowie, a następnie w: Zagórzu (1923 - 1924), Mikołajowie Drohowyżu (1924 - 1929) i Drohobyczu (1929 - 1930). W 1930 roku objął stanowisko naczelnika stacji kolejowej w Barszczowicach k/Lwowa i pracował tam do 1934 rok. Dzieci: Tadeusz (1922 - 2003). W 1934 roku Zdzisław i Irena rozeszli się. Ożenił się po raz drugi: żona Zofia Pfeiffer z d. Lisiewicz /1905 - 1975/ - ślub 29 lipca 1934 roku w kościele Ewangelicko - Reformowanym w Wilnie; dzieci: Ewa Tajner /1944/.

                                                                                                   Zofia i Zdzisław Pfeifferowie

   Wiosną 1940 roku Zdzisław wyjechał do Rzeszowa i zamieszkał u swojego brata Czesława. Następnie wyjechał do Błażowej k/Rzeszowa, gdzie założył sklep art. gospodarstwa domowego i rolniczego. Po przejściu frontu przeniósł się do Lwowa (zajętego przez Niemców), gdzie przy ulicy 3 Maja 11 założył sklep (taki sam, jak w Błażowej). W 1944 zapakował cały swój majątek do wagonu kolejowego i wysłał do centralnej Polski - wagon zaginął. Jesienią 1944 roku przyjechał do Rzeszowa (już "wyzwolonego") i zamieszkał znowu u brata Czesława przy ul. Zygmuntowskiej 13. W Rzeszowie poznał Bronisławę Weresz /1921 - 1997/, z którą wziął ślub 2 października 1945 roku w Bydgoszczy. Po ślubie razem wyjechali do Gdańska - Wrzeszcza. Z tego małżeństwa urodził się syn Jerzy /1951/. Zdzisław zmarł 24 września 1954 roku w Gdańsku i spoczywa na cmentarzu Centralnym (Srebrzysko) w Gdańsku Wrzeszczu.

Rodzeństwo Zdzisława:
Wanda Richter (1899 - 1923)
Czesław Pfeiffer (1901 - 1971)
Zygmunt Pfeiffer (1902 - 1969)
Eugenia Tertil (1905 - 1985)

Irena i Zdzisław Pfeifferowie
z synem Tadeuszem

Urodziła się 30 lipca 1902 roku w Pilźnie k/Tarnowa. Córka Feliksa Nałęcz Ćwiklińskiego (1865 - 1918) i Heleny Nałęcz Ćwiklińskiej z d. Romańskiej (1871 - 1937). Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Brodach /1920/. Mąż: Zdzisław Pfeiffer /1896 - 1954/ - ślub 11 lipca 1920 roku w kościele oo. Bernardynów we Lwowie; dzieci: Tadeusz /1922 - 2003/. Pod koniec 1920 roku przeniosła się z Jarosławia do Lwowa, gdzie oczekując na powrót męża z wojny polsko-bolszewickiej pracowała w Polskim Banku Krajowym. Po powrocie z wojny mąż Ireny podjął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we Lwowie, a Irena ... została zwolniona z pracy w banku. Potem Zdzisław i Irena, co wiązało się z pracą Zdzisława, mieszkali kolejno w: Zagórzu (1923 - 1924), Mikołajowie Drohowyżu (1924 - 1929), Drohobyczu (1929 - 1930) i od 1930 roku w Barszczowicach. Irena i Zdzisław rozeszli się formalnie w 1934 roku. Od 1933 roku Irena mieszkała w Sandomierzu, gdzie była kierownikiem bufetu Resursy Obywatelskiej przy ulicy Opatowskiej.W 1938 roku założyła własną jadłodajnię w swoim mieszkaniu nad Resursą. W czasie okupacji Niemcy zajęli budynek przy ulicy Opatowskiej, a babcię wraz z synem przesiedlili do mieszkania przy ulicy Żeromskiego 1, gdzie do 1949 roku /z małymi przerwami/ prowadziła nadal własną jadłodajnię. Jarosław Iwaszkiewicz pisał: "Powszechny upadek sztuki kulinarnej, która tak wysoko u nas stała dawniej na prowincji, estetyka podania do stołu nawet na oficjalnych bankietach szwankuje mocno i tylko u kochanej pani Pfeiferowej /błąd JW/ w Sandomierzu /.../ te sprawy przedstawiają się inaczej".¹ Działała w Armii Krajowej od czerwca 1942 do końca sierpnia 1944 roku. Pseudonimy: "Jeż" i "Małgorzata". Jako zastępca szefa łączności była organizatorem kontaktów i spotkań komendanta Obwodu SANDOMIERZ, ówczesnego rotmistrza Stanisława Głowińskiego /ps. "Mirski"/. Odznaczona: Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami /MON Londyn, 30.12.1949, Nr leg. 35776/, Krzyżem Walecznych /3.07.1970, Nr leg. DK-8059/W/, Krzyżem Armii Krajowej /14.09.1971, Nr leg. 9909/, Medalem Zwycięstwa i Wolności /27.03.1974, Nr leg. 711-73-154/ i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski /25.04.1984, Nr leg. 976-84-38/. Od 1950 roku była kierowniczką zakładów gastronomicznych Powszechnej Spółdzielni Spożywców "Pomoc Bratnia" w Sandomierzu. W 1965 roku przeszła na emeryturę. Od 10.02.1989 roku była członkiem Towarzystwa Miłośników Lwowa /Oddz. Tarnobrzeg/. Zmarła 4 grudnia 1996 roku. Spoczywa na cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu.

1. J. Iwaszkiewicz, Rachunki włóczęgi, "Nowiny Literackie", nr 40/41 z 21-28 XII 1947

Rodzeństwo Ireny:
Maria Kotowicz (1894 - 1997)
Janina Piwko (1897 - 1992)
Artur Nałęcz Ćwikliński (1899 - 1935)

Stanisławów 1910

Z Jagodą
Sandomierz 1943

   Urodził się 23 listopada 1899 roku w Stanisławowie. Syn Leona Gyurkovicha (1865 - 1947) i Jadwigi Gyurkovich z d. Szulisławskiej (1871 - 1943). Obrońca Lwowa. Absolwent Politechniki Lwowskiej - magister inżynier architekt /dyplom wydany 27 marca 1926 roku/. Żona: Zofia Gyurkovich z d. Szostakiewicz /1903 - 1982/ - ślub w 1922 roku we Lwowie; dzieci: Teresa /1923 - 2004/, Adam /1926/ i Jadwiga Gyurkovich - Kapuścińska /1941 - 2001/.
   W latach 1921 - 1926 był asystentem, a następnie projektantem w Wydziale III Technicznym Magistratu Królewskiego Stołecznego Miasta Lwowa. Jednocześnie od 1924 do 1930 roku był starszym asystentem, a potem wykładowcą w Katedrze Budowy Miast Politechniki Lwowskiej.
   W 1931 roku założył własne przedsiębiorstwo budowlane we Lwowie. W tym czasie Ludomił razem z rodziną mieszkał już w zaprojektowanym przez siebie domu przy ul. Obwodowej 4.
   W 1935 roku przedsiębiorstwo Ludomiła przystąpiło do realizacji dużego biurowca w centrum Lwowa. Powstawało już pierwsze piętro, jak okazało się, że budynek pochyla się - przyczyną była niesolidnie wykonana ekspertyza geologiczna. Ludomił potraktował sprawę honorowo - sprzedał dom a za uzyskane pieniądze pokrył koszty nowej ekspertyzy i wyburzenia tego, co już było gotowe. Inwestycję zakończono ale cała ta sprawa doprowadziła w 1936 roku do bankructwa jego firmy.
   W 1937 roku podjął pracę w Fabryce Związków Azotowych w Mościcach jako kierownik robót budowlanych. W 1938 roku przeniósł się do Łucka, gdzie objął funkcję kierownika Sekcji Planowania w Biurze Planowania Regionalnego Urzędu Wojewódzkiego. Pan dr Janusz Kamocki - etnograf z Krakowa poinformował mnie, że ta posada dziadka była tylko "przykrywką" a tak naprawdę dziadek wyjechał do Łucka nadzorować budowę umocnień wojskowych. Po kilku miesiącach przeniósł się wraz z rodziną do Sandomierza, gdzie działał w Armii Krajowej pod pseudonimem "Brytan" i jednocześnie pracował jako architekt powiatowy w Opatowie. W 1945 roku został mianowany wicedyrektorem Zakładów Ostrowieckich /obecna nazwa - Huta Ostrowiec/ i pełnomocnikiem PKWN do spraw zabezpieczenia przemysłu powiatu opatowskiego. W latach 1945 - 1950 był formalnie pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach i pełnił funkcje: architekta okręgowego i komisarza odbudowy powiatów: Sandomierz, Opatów, Stopnica-Busko, a od 1949 do 1950 naczelnika Wydziału Budownictwa. Od 1950 do 1954 roku pracował jako dyrektor naczelny Państwowego Przedsiębiorstwa Budownictwa w Sandomierzu, a następnie Zjednoczenia Budownictwa w Kielcach. W 1954 roku został zastępcą dyrektora ds. technicznych Kieleckiego Zespołu Budownictwa Przemysłu Drobnego w Kielcach. Po dwóch latach przeniósł się do Wydziału Budownictwa Urbanistyki i Architektury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach, gdzie do 1958 roku pracował jako starszy projektant w Pracowni Urbanistycznej. W latach 1958 - 1968 był dyrektorem CZSBM "Inwestprojekt" w Kielcach, skąd 15 czerwca 1968 roku przeszedł na emeryturę. W latach 1954 - 1968 był biegłym do spraw budownictwa Sądu Wojewódzkiego w Kielcach. Od 1968 roku pracował na pół etatu w Biurze Studiów i Projektów "Miastoprojekt" w Kielcach jako kierownik Zespołu Sprawdzającego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Stowarzyszenia Architektów Polskich. Zmarł 20 lipca 1980 roku, spoczywa na cmentarzu Starym w Kielcach.

Dorobek zawodowy w latach 1926 - 1939 oraz 1957 - 1977,
ważniejsze projekty na terenie województwa lwowskiego:

7 zrealizowanych projektów kościołów, 4 budynki szpitalne, 5 budynków szkolnych, 2 młyny, 2 tartaki, 3 ośrodki zdrowia, 6 budynków mieszkalnych, ogólny plan urbanistyczny miasta Kołomyja, ogólny plan urbanistyczny miasta Kolbuszowa oraz fragmenty realizacyjne zagospodarowania terenu w miastach: Lwów, Krynica, Stanisławów, Kołomyja i Lublin. Rekonstrukcja arkad i krużganków Kamienicy Królewskiej we Lwowie /1926 - 1929/, Ołtarz w stylu "Art Déco" w kościele św. Elżbiety we Lwowie - razem z Józefem Szostakiewiczem

ważniejsze projekty na terenie woj. świętokrzyskiego i podkarpackiego:

Dwikozy / 1957-1963/, Brzustów /1958/, Grzymałków /1958 -1969/ - powtórzenie Łosienia i Morawicy, Zajezierze /1959/ Łysaków /1959 -1960/, Łosień /1960/, Malice Kościelne /1965- 1974/, Daromin /1971 - 1972/, Morawica /1974 - 1976/ - powtórzenie Łosienia, Świątniki /1974 - 1975/, Zarzeczyce /1975 - 1977/, Mydłów /1977 - 1979/.
Odbudowy kościołów po zniszczeniach wojennych i rozbudowy: Sandomierz - kościół św. Józefa /1946 - 1947/, Jeleń /1959/, Krępa Kościelna /1959/, Łukawa /1966 - 1967/.

Rodzeństwo Ludomiła:
Sławomir Gyurkovich - zmarł w wieku niemowlęcym
Adam Gyurkovich (1897 - 1933)

Zofia Michalina Gyurkovich z d. Szostakiewicz (1903 -1982)

Urodziła się 30 grudnia 1903 roku we Lwowie. Córka Ignacego Szostakiewicza (1860 - 1925) i Michaliny Szostakiewicz z d. Broniewskiej (1865 - 1921). Mąż: Ludomił Gyurkovich /1899 - 1980/ - architekt - ślub w 1922 roku we Lwowie; dzieci: Teresa /1923 - 2004/, Adam /1926/ i Jadwiga Gyurkovich - Kapuścińska /1941 - 2001/. W okresie od stycznia 1940 do sierpnia 1944 roku działała w Ruchu Oporu /ZWZ, AK/ pod pseudonimem "Warta". W uznaniu zasług Ministerstwo Obrony Rządu RP w Londynie, decyzją z dnia 30 grudnia 1949 roku, przyznało jej Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami. Osoba o bardzo mocnym charakterze i wielkim sercu. Zmarła 25 lipca 1982 roku. Spoczywa na cmentarzu Starym w Kielcach obok męża Ludomiła.

Rodzeństwo Zofii:
Stanisław Szostakiewicz (1888 - 1915), Kazimierz Szostakiewicz (1893 - 1960)
Maria Walisch (1894 - 1979), Stefan Szostakiewicz (1897 - 1965)
Jadwiga Szostakiewicz (1899 - 1900), Józef Szostakiewicz (1901 - 1981)
Mieczysław Szostakiewicz (? - ?)

Z córką Teresą